Opis

Myśl o trawie cytrynowej przywołuje obrazy egzotyki przesiąkniętej zapachem pikantnych tajskich potraw. Ta wieloletnia roślina, należąca do rodziny traw, pochodzi z tropików. Gładkie, niebieskozielone liście trawy cytrynowej składają się z krótkiej, zamkniętej pochewki liściowej i długiej, otwartej blaszki liściowej, która może osiągnąć długość do 150 centymetrów i elegancko zwisać na końcu. Ostre liście tworzą kępy trawy, które mogą osiągnąć wysokość do 120 centymetrów. Potarte między palcami wydzielają aromatyczny zapach cytryny. Podstawa liścia jest pogrubiona, ponieważ nowe liście wyrastają w pochwie najmłodszego liścia. W ten sposób powstaje pierścień liści zagnieżdżonych jeden w drugim, niczym cebula, przy czym najstarsze liście znajdują się na zewnątrz. Trawa cytrynowa rzadko tworzy kwiatostany w kształcie kłosów; zwykle rozmnaża się wegetatywnie, tzn. poprzez odrosty.

Kiedy mówimy o trawie rosnącej na łące, zazwyczaj mamy na myśli trawy słodkie. Warto przyjrzeć się bliżej charakterystyce tej rodziny. Przecież oprócz trawy cytrynowej rosną tam również takie ważne rośliny uprawne jak: pszenica, żyto, jęczmień, owies, proso, kukurydza, ryż, trzcina cukrowa i bambus. To, co nazywamy łodygą, jest łodygą trawy. Z tej łodygi wyrastają liście i kwiaty, podzielone pogrubionymi punktami wzrostu – międzywęźlami. Kwiaty traw zapylane przez wiatr są bardzo proste i otoczone małymi listkami, plewami. Kwiaty mogą być rozmieszczone w bardzo różny sposób: w kłosach, jak u pszenicy, w wiechach, jak u owsa, lub w gronach, czyli na nierozgałęzionych łodygach wyrastających z osi głównej.

Ciekawostki

Nazwa botaniczna Cymbopogon pochodzi od greckich słów kymbe = łódź i pogon = broda. Opisuje łódkowate łupiny i wielokwiatowe kłosy, które przypominają gęstą brodę. W średniowieczu trawa cytrynowa przybyła do Europy wraz z karawanami z tropikalnej Azji. Tutaj wykorzystywano go do warzenia piwa i produkcji wina korzennego. Jednakże trawa cytrynowa stała się prawdziwie znana w naszej kulturze dopiero w latach 80. XX wieku, jako olejek zapachowy do lamp, a także jako składnik coraz popularniejszych potraw azjatyckich.

W kuchniach Azji Południowo-Wschodniej, a w szczególności Sri Lanki, tradycyjnie używa się trawy cytrynowej jako przyprawy, zwłaszcza świeżej, ponieważ suszona trawa ma znacznie mniej aromatu. W tym celu wykorzystują soczystą, zagęszczoną podstawę liści, która zawiera najwięcej olejku eterycznego. Kroją białko w małe kawałki i dodają do jedzenia. Starsze, zdrewniałe łodygi najlepiej gotować w całości, po uprzednim rozbiciu ich do miękkości, a następnie wyłowić przed podaniem. Aromat cytryny z nutą róży nadaje potrawom wyrazisty smak. Świeże liście zalane zimną wodą dają orzeźwiający napój gaszący pragnienie. W Indiach trawa cytrynowa jest lepiej znana jako roślina lecznicza i surowiec do produkcji perfum.

Jeśli chcesz mieć własną roślinę trawy cytrynowej, możesz kupić świeżą łodygę w sklepach ze specjalistyczną żywnością azjatycką. Po umieszczeniu w wodzie przecięta powierzchnia zapuszcza korzenie. Z zakorzenionej łodygi w glebie wyrasta aromatyczna roślina. Nawiasem mówiąc, świeże łodygi trawy cytrynowej można przechowywać zamrożone.